در پاسخ به این سئوال دو جنبه فردی ، خانوادگی، و اجتماعی باید مد نظر قرار بگیره.
ابتدا باید متذکر شد که روش شاد کردن کودکان در سنین پائین با بزرگسالان متفاوت هست.. برای کودکان براحتی میشه در این ایام اوقاتی شاد فراهم اورد و در ضمن اون،  معارفی رو به اونها اموزش داد... مثلا گردش بردن بچه ها و در همون حین سئوال از بچه ها که چرا امروز اومدیم گردش؟ و توضیح اینکه خداوند متعال بهمون دستور فرموده که در زمینش گردش کنیم،  گلهای قشنگ رو میبینم ....توضیح بدیم که چقدر خداوند متعال قدرت داره که انواع گلها با رنگهای متفاوت افریده و .... پرنده ها... رودخانه... همه ی اینها میتونه برای بچه ها درس خدا شناسی باشه.
خریدن هدیه در اعیاد مذهبی برای بچه ها و توضیح علت اون بچه ها رو با زندگی ائمه اطهار علیهم السلام اشنا میکنه... بردن بچه ها به شهر بازی بعنوان عیدی و ... این تفریحات سالم باعث میشه که اون روز خاص در ذهن بچه ماندگار  و خاطره انگیز بشه.

در مورد بزرگترها، در دین اسلام شادی واقعی شادی و رضایت درونی هست. زمانی انسان مومن احساس رضایت درونی میکنه که باور کنه افریدگارش ازش راضی هست و به خدا نزدیکتر شده، برای ایجاد این حس  بنا به فرموده بزرگان دین در روز عید سعی کنه تا جائی که مقدور هست معصیت خداوند متعال رو نکنه،  ایجاد حس رضایت با عمل به سیره ائمه اطهار علیهم السلام نیز بدست میاد

برای مثال روز عید فرد تصمیم بگیره اگر در توانش هست به چند خانواده فقیر بی سرپرست غذای ظهر رو برسونه. پدر و مادر خانواده اگر باشند که مشکلی نیست.در مورد جوانهای مجرد میتونند برنامه ریزی کنند از مدتی قبل هر روز مقداری از پولشون رو کنار بذارند برای این امر. روز عیدبا پس اندازی که کردند چند خانواده فقیر رو غذا بدن. حس رضایتی که از این کار به انسان دست میده با هیچ شادی ظاهری و بیرونی قابل توصیف نیست.

یا اگرفرد وسیله نقلیه ای داره صبح که از منزل خارج میشه نیت کنه مثلا 5 پیرمرد یا پیر زن ناتوان رو که منتظر تاکسی و اتوبوس هستند به مقصد برسونه... شنیدن صدای اونها که از اعماق وجودشون در حق فرد دعا میکنند حس رضایت و شادی در انسان بوجود میاره غیر قابل وصف... در این صورت هم به سیره ائمه اطهارعلیهم السلام عمل کرده و معرفتش نسبت به اونها زیاد شده هم احساس نزدیکی بیشتری به خدا کرده.

در این مورد اگر پدر خانواده این کار رو انجام میدن میتونند بچه ها رو هم با خودشون همراه کنند و علت این کار رو توضیح بدن، چون ائمه ما علیهم السلام خیلی مهربان بودند و به فکر دیگران بودند هر کمکی از دستشون میاومده به دیگران میکردند ما هم امروز سعی میکنیم چون مثلا میلاد امام علی علیه السلام هست  به کسانی که نیازمند هستند کمک کنیم.( درس عملی در شناخت ائمه اطهار علیهم السلام)

همچنین میشه روز عید اعضای خانواده پدر و مادر و فرزندان قرار بذارند کمک کنند به همدیگه که مثلا فلان گناه انجام نشه..(دروغ، تمسخر، غیبت (.تصمیم بگیرند هر کسی مرتکب این کار شد دیگران وظیفه دارند بهش تذکر بدن (اموزش امر به معروف و نهی از منکر) .فرد نه تنها حواسش به خودش هست که این کار رو نکنه به دیگران هم دقت میکنه که اگر موردی دید تذکر بده.اینها خاطراتی میشه که در ذهن بچه ها خواهد ماندو در صورت تکرار باعث میشه حالت باز دارندگی از گناه در افراد ایجاد بشه و احساس مسئولیت در برابر نه تنها خودشون بلکه دیگران.

در این زمانه که بچه ها سطح توقعاتشون بالا رفته و بیشتر به فکر خودشون هستند چنین رفتارهائی (پس انداز کردن برای کمک به فقرا و ... ) به اونها یاد میده که فقط به فکر رفاه خودشون نباشند. بدونند بچه هائی مثل اونها هستند که از کمترین امکانات رفاهی بی بهره اند. نتیجه این میشه که خداوند رو شکر کنند، از امکانات بهترین استفاده رو بکنند و سطح توقعشون رو پائین بیارن.

شاید موارد توضیح داده شده به نظر خیلی پیش پا افتاده بیاد چون متاسفانه نظر خیلی از ما ها در مورد شادی مخصوصا خانمهای محترمه این هست که مجلسی باشه و بزن و بکوبی و دست زدنی و بعدش هم همه با هم بگیم خیلی خوش گذشت! این شادی واقعی نیست،  شادی واقعی اونی هست که انسان حس نزدیکی به خدا بهش دست بده و اثرش تا مدتها در ذهن انسان بمونه.

موارد بیان شده و صدها روش مشابه در سطح فردی و خانوادگی مطرح هست.. در مورد جامعه نیز میشه ابتکاراتی به خرج داد که شادی بدون معصیت و همرا با معرفت بوجود بیاد.مثلا برگزاری جشن ها ، مسابقات کتابخوانی، شب شعر با موضوع اشعار مذهبی، مشاعره مذهبی، نور افشانی، مسابقات ورزشی، پیاد ه روی خانوادگی،...